Nederland is in de greep van het coronavirus. De gevolgen zijn ingrijpend en laten ook de wandelwereld verre van onberoerd. Met Paul Sanders, directeur-bestuurder van KWbN, kijken we terug op de voorbije weken en wat die voor het Nederlandse wandelen betekenen. ‘De overheidsmaatregelen hebben grote financiële, gezondheids- en sociale effecten, maar zodra het kan, staan we gezamenlijk weer op’.
Voor mij is de wereld heel onwerkelijk geworden. Mijn familie is gelukkig gezond, maar een vriendin ligt op de intensive care en daar maken we ons uiteraard zorgen om. Wereldwijd beseft iedereen opeens hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn. Ik heb het gevoel dat dat wereldwijd tot fundamentele veranderingen zal leiden. Voor de manier waarop we werken bijvoorbeeld, meer vanuit huis en meer virtueel. Maar ik denk ook aan het op grote schaal verzamelen van gezondheidsdata en wat dat met onze privacy doet. Of aan de manier waarop landen zich van elkaar gaan afschermen, nu blijkt dat globalisering ook zulke ernstige nadelen heeft.
Niet direct. De vraag is vooral of we onze infrastructuur fatsoenlijk in stand kunnen houden. NOC*NSF en sportbonden trekken gezamenlijk op bij de behartiging van de belangen van hun leden. Voor een noodfonds voor de sport hebben we op 18 maart een claim van 950 miljoen euro neergelegd bij het ministerie van VWS. Dat was een eerste inschatting van onze financiële schade tot aan de zomer. Maar er staan nú al sportverenigingen en bonden op omvallen. Vooral bij organisaties met een eigen accommodatie is de situatie soms schrijnend, dus hoe is dat over 2 of 3 maanden? VWS heeft nog niet op onze oproep gereageerd. Begrijpelijk, want daar hebben ze op dit moment wel wat anders aan hun hoofd, maar zonder overheidssteun zie ik de toekomst af en toe best somber in.
Weinig wandelorganisaties hebben een eigen accommodatie, dus die problematiek is bij ons beperkt. Maar het is natuurlijk verschrikkelijk dat we tot 1 juni honderden wandeltochten en Avond4daagsen moesten afgelasten. We hebben nog geen beeld van de totale impact, maar voor veel organisatoren heeft die afgelasting serieuze financiële gevolgen. Dat vind ik erg. Onze organisaties, hun bestuurders, medewerkers en vrijwilligers, zetten zich jaar in jaar uit met heel veel passie in om mooie wandelevenementen te organiseren. Dan is het heel zuur dat organisaties nu in de financiële problemen komen of flink op hun reserves moeten interen.
Het doet pijn dat we met z’n allen honderdduizenden wandelaars en kinderen moeten teleurstellen. En nog eens duizenden mensen die meedoen aan onze groepswandelingen, wandeltrainingen en FitStap-programma’s. Ook die activiteiten liggen stil, zodat veel deelnemers hun wekelijkse beweging en sociale contacten moeten missen. Dat is een naar idee, vooral waar het ouderen en mensen met een chronische aandoening betreft. Daar komt bij dat een deel van onze wandeltrainers en FitStap-coaches als ZZP’er van hun begeleidingsactiviteiten moet leven. Zonder inkomsten dreigen ook daar grote financiële problemen.
Ja, dat is een beetje dubbel, maar gelukkig kan het nog… Alle uitgaansgelegenheden, sportclubs en sportaccommodaties zijn gesloten. Daarmee is wandelen op dit moment één van de weinige mogelijkheden om eropuit te gaan en in beweging te blijven. Buiten bewegen is gezond voor lichaam en geest. Je vergroot er je weerstand mee en dat is in deze tijd extra belangrijk. Via Wandel.nl, de website en de app, voorzien we wandelaars dan ook zo goed mogelijk van tips en adviezen om tijdens de coronacrisis verantwoord te blijven wandelen en bewegen.
Soepel en solidair. Natuurlijk hebben wandelaars en wandelorganisaties vragen, maar iedereen weet wat er aan de hand is en stelt gezondheid en veiligheid voorop. De situatie is uitzonderlijk en daarmee is er grote bereidheid om alle maatregelen zorgvuldig op te volgen en eventuele problemen gezamenlijk op te lossen. Daar ben ik best trots op.
Voor zover evenementen en andere activiteiten zijn afgelast, zijn lidorganisaties vooral op zoek naar mogelijkheden voor financiële ondersteuning of compensatie. Organisatoren met een evenement in juni of juli worstelen vooral met de vraag of zij dat wel of niet moeten afgelasten. De meeste maken die keuze zelfstandig, maar een enkeling verlangt dat KWbN daarover besluit. Dat gaan wij niet doen. Onze lidorganisaties zijn zelfstandige rechtspersonen en ook wij weten niet wat de situatie ná 1 juni zal zijn. We kunnen wel meedenken en aangeven welke aspecten bij zo’n besluit moeten meewegen.
Nee, ook wat dat betreft is onze rol die van belangenbehartiger en adviseur. Zoals gezegd maken wij ons In NOC*NSF-verband sterk voor een noodfonds voor de sport. Ondertussen volgen we andere noodmaatregelen van het Rijk en gemeenten op de voet. We zoeken uit welke geschikt zijn voor onze lidorganisaties, informeren daarover en indien gewenst bieden we begeleiding bij aanvragen. Als KWbN geld zat had, dan zou ik uiteraard meer willen doen. Maar die middelen hebben we niet, dus die optie is er niet.
Om te beginnen hoop ik dat al onze bestuurders, medewerkers en vrijwilligers de crisis gezond zijn doorgekomen. En vervolgens ben ik ervan overtuigd dat we met zijn allen weer opstaan. Dat we gewoon weer doorgaan met onze prachtige evenementen en andere wandelactiviteiten en dat we vieren dat we weer gezamenlijk naar buiten kunnen. Daar mogen we best iets bijzonders van maken.
